Een smakelijk ontbijt

Vanmorgen mochten we ontbijten tussen een grote groep vakantie vierende Spaanse bejaarden. Wij kunnen je vertellen dat dat bepaald geen feest is. De Spanjaarden zijn van nature al "harde sprekers", om het maar eens eufemistisch te zeggen. Maar een heel gezelschap bij elkaar zorgt echt voor een oorverdovend lawaai. Tussen het schreeuwen door stapelden ze ook nog hun borden vol met alle beschikbare eten. Alsof ze een jaar lang niets te eten hadden gehad. Dat was de meesten trouwens niet aan te zien; het vet was ruim voorradig en zeer zichtbaar.

We hebben het einde van deze culinaire vetmestpartij maar niet afgewacht en zijn voor 9.00 uur vertrokken richting Zafarraya. Strakblauwe lucht, 20-25 graden, wat wil een mens nog meer? Nou, iets minder beklimmingen. We komen steeds meer groepen wielrenners tegen en inmiddels weten we heel goed wat dat betekent. Een uitdagend parcours met de nodige beklimmingen. Nou, die krijgen we! We merken dat bij ons na 3 weken de benen niet meer zo fris zijn en we zijn dan ook blij als we na ruim 75 km Casa de la Abuela Pepa in Zafarraya bereiken.We worden ontvangen door een zeer charmante Spaanse dame die ons het hele huis laat zien en regelt dat we vanavond een hapje kunnen eten. Na de hotels, hostals, grotwoningen, nu dus een Casa. Een compleet huis voor onszelf; het kan niet op. Vanavond maar eens de batterijen opladen voor de laatste 75 km van morgen.